Να 'μαι κ' εγώ στο μέσο της ζωής μου,
μα δάσο σκοτεινό δε βλέπω μπρος μου
κι ούτε το φάντασμα του Βιργιλίου,
να γίνει παραστάτης κι οδηγός μου.
Ούτε δάσο, ούτε φάντασμα! Μονάχα
μια πένθιμη ερημία που με παγώνει.
'Οσο βαδίζω, τόσο και πλαταίνει
της σιωπής ο κύκλος που με ζώνει...
Σαν ξένη, σαν απίθανη ιστορία
σ' ένα παλιό βιβλίο ιστορημένη
και που θαμπά την κράτησεν η μνήμη ―
όλη η ζωή μου, τώρα, η περασμένη.
Μήνυμα δε μου έρχεται κανένα
κι άνοιξη πια καμμία δεν περιμένω:
στο δρόμο το γυμνό που περπατάω,
ωσότου να πεθάνω ― θα πεθαίνω!
Κώστας Ουράνης, "Nel mezzo del' cammin..."
